Stekene Blues Festival #6 Neal Black & The Healers ft. Janet Martin-Big Bill & The Burners-Giles Robson-The Blue Clay-The Shagedeers Stekene (21-05-2022) report: Marcel & photo credits: Freddie info club: SR&BC Stekene © Rootsville 2022

Een van de vroege festivals op het jaar is dat van Stekene. Altijd een gezellige boel daar, goed georganiseerd en dit jaar al toe aan de 6de editie. Na de omstuimige weersomstandigheden van de laatste dagen, hadden de weergoden beslist om een adempauze in te lassen en was er dus geen enkele reden om thuis te blijven, al zeker niet omdat het één van de festivals is waar ik mij niet ver moet verplaatsen en in deze dure brandstoftijden, scheelt dit wel altijd een slok op een borrel.

Dit jaar waren kosten noch moeite gespaard en stonden er wel wat toppers op de affiche en zeg nou zelf, voor 10 euro, kan je het niet laten mijn gedacht.

Er werd dit jaar gestart met The Shagadeers. Deze Belgische band, afkomstig uit West-Vlaanderen, eert de klassieke rock ’n roll songs van toppers als Bill haley, Buddy Holly, Elvis, Johnny Cash en vele anderen. Ze weten een mengsel te brouwen van eigen swing en old school rock ’n roll. Wie houdt van golden oldies en vergeten rockabilly parels is bij deze band aan het goede adres. De band bestaat uit Alexander Heytens (zang en gitaar), Dirk Van Damme (gitaar), Dirk Laruweere (drums) en Omitri Manhaeve (contrabas en zang).

Zeker weten dat het zou shaken. En dat deed het zeker, want we werden bijna een uur overstelpt door de ene hit na de andere. Denk maar aan ‘Flip, Flop And Fly’, ‘Whole Lotta Shakin’ en ‘Good Rockin’ Tonight’. De boys deden hun best om de schaarse aanwezigen in beweging te zetten. Het is geen cadeau om zo’n festival te openen ondanks de shakende songs als ‘Rockin’ Daddy’ of ‘Sleepwalk’. Uiteindelijk was het al bij al zeker meer dan genietbaar en waren we toch al wat opgewarmd om de rest van de bands tegemoet te zien.

Tweede band van de dag was The Blue Clay, zowat de huisband van de plaatselijke bluesclub. Band naar mijn hart die telkens weer een glimlach op mijn gezicht weet te toveren met hun aanstekelijke muziek en op een donkere dag altijd weer de zon doet schijnen met hun mix van blues, tex-mex, bluegrass en zydeco.

Hun muziek werkt aanstekelijk en er bestaat geen vaccin voor, dus laat het maar op je afkomen, it’s good for the soul ! De band bestaat nog steeds uit muzikale duizendpoot Wouter Verhelst (zang, gitaar, accordeon, harp), Ilse Van Dooren (zang en percussie), “Repete” van Merode (zang en contrabas), Geert De Block (drums) en Jan “de boogieman”Van Den Berghe (toetsen).

Zoals te verwachten gaven ze weer een set die barstte van energie en de muzikanten werkten zich uit de naad om de mensen waar voor hun geld te geven. Als een sportwagen die trekt van 0 tot 100 in 3 seconden, zo ging de band even furieus van start met ‘Future Train’, ‘Change My Way Of Living’ of ‘Shake Em On Down’ en tussen door een pittige boogie waarbij “de boogieman’ zijn handen liet dansen over de toetsen van zijn 88’s. Wouter krabde de laatste likjes verf van zijn gitaar, en gouwe ouwe Geert De Block roffelde zich een bult en werd daarbij ondersteund door Repete Van Merode aan zijn upright bass. Ondertussen bond de mooie stem van Ilse Van Dooren het geheel. ‘Mystery Man’, ‘Rock This House’ en de afsluiter ‘7 Night To Rock’ lieten de boel ontploffen. Elk jaar staan ze op de affiche, en elk jaar weten ze ook het “kot” af te breken. En het was hun alweer gelukt!

Dan kwam de eerste grote klepper er aan, met name Giles Robson. Knap dat de mannen deze harmonicatopper konden binnenhalen. Robson is een onmiskenbaar bluestalent. Met zijn opzwepende Mississippi saxofoon en zijn geweldige stem blaast hij iedereen uit de sokken.

Blues van de bovenste plank, klassiek maar in een modern jasje. Iedereen houdt van Giles Robson. Bijgestaan door een stevige band was de man volledig klaar om ons van onze sokken te blazen en dat deed hij ook. Naast hem stonden zo Fat-Harry Dorth (gitaar), Remko Deijl (bas), Jacco van den Heuvel (drums) en Arjan van den Oever (keys) Na de obligate intro kregen we al het knappe ‘Start A War’ gepresenteerd en meteen liet hij een stevig visitekaarrtje achter. Goede muzikanten die elkaar perfect wisten te vinden vooral met het knappe gitaar werk van Fat-Harry Dorth.

Na ‘ Sarah Lee’en ‘Where You Been’ volgde een stevige boogie waar Giles zijn duivels ontbond en liet zien waarom hij een meester is op de harmonica. Wauw! Wat was me dat mensen...fenomenaal wat de man uit dat kleine ding weet te persen. Een wel heel knappe versie van ‘Nine Below Zero’ werd ons dan op een schaaltje aangeboden samen met ‘Don’t Give Up On The Blues’. Maar met de kwaliteiten die we hier hoorden, zijn we dat ook niet van plan. Er volgden nog enkele fenomenale instrumentaaltjes die iedereen knock out lieten. Game, set and match voor Mister Giles Robson !!

De tijd vliegt als je een goed programma krijgt voorgeschoteld en voor je het weet waren we al aan de voorlaatste band van de avond en deze was zelfs Belgisch. Fijn dat er nog organisaties zijn die de Belgische bands iets hoger op hun affiche plaatsen dan als opener van hun festival, zeker als het gaat om Bill & The Burners.

De naam zal u wel bekend in de oren klinken, want de band bestaat momenteel uit Howlin Bill( Wim de Vos - zang en harmonica), Magic Frank (Frank Pauwels - drums), Johan De Laet op gitaar  en Hans Van De Veene op bas. Zoals u kan lezen geen onbekenden. De wegen van deze muzikanten hebben elkaar al tal van keren gekruist in het verleden. Terwijl de bandleden geregeld teruggrijpen naar hun roots en op tekstueel vlak vanuit de puurste traditie de mensen de blues willen laten beleven, staan ze evengoed met beide voeten in het heden. Dit vertaalt zich in een resolute keuze voor eigentijdse muzikale arrangementen waar de vonken en het spelplezier vanaf spatten.

Met deze combinatie probeert de band het publiek warm te maken, om niet te zeggen gloeiend heet voor de muziek die aan de basis ligt van al wat wij kennen, met name de Blues en laat ons zeggen dat hierin wonderwel slagen. We konden ons dus opmaken voor een geweldige set. En naar goede gewoonte werd het dat ook, waarbij Howlin Bill zich alweer ontpopte als de man die als geen ander het publiek naar zijn hand weet te zetten. Na de aankondiging met ‘Come On In This House’ was de trein goed vertrokken met ‘Love And Money’, ‘Walking To My Baby’ en ‘Walking Heartattrack’. Muzikaal was er weer niets aan te merken aan hetgeen de band liet horen. Alles gesmeerd en de boys werkten als een geoliede machine. Het was weer genieten geblazen bij de aanwezigen die zich gewillig lieten meevoeren in Bill’s bluestrein. Het donkere ‘Don’t Answer the Door’, het swingende ‘Pay Bo Diddley’ en ‘Don’t You Know That I love You’ – waar Wim alweer zijn talent als rasechte shouter liet horen – het was permanent genieten.

Met een eigen en stevige bewerking van ’16 Tons’ fietsten we einde set met ‘The Other Side Of Town’ en kijk, daar kwam Giles Robson het podium opgewandeld en kregen een harmonica duo over ons heen. Let’s enjoy the show folks! Ondertussen nam Wim afscheid en mocht Giles de set alleen afsluiten. Van een verrassing gesproken. Dit was alweer van hoog niveau.

Ondertussen was de nacht gevallen (boem !) en maakten wij ons allemaal op voor de laatste band van de avond en het was alweer een topper want niemand minder dan Neal Black & The Healers samen met Janet Martin  mochten deze festivaldag afsluiten. De, uit San Antonio afkomstige maar thans in Frankrijk wonende, Neal Black is nog steeds één van de belangrijkste artiesten uit de huidige Amerikaanse bluesscène.

Zijn muziek zit diep geworteld in de Texaanse traditie. Hij is echter geen copy cat maar een begenadigde songwriter en gitarist en een vernieuwer in het genre. Zijn Healers zijn bij deze Abder Neachour (bas) en, yes indeed, Natan Goessens aan de drums. Verrassing was dat Neal ook vergezeld was van Janet Martin. Ik had beiden nog een memorabel concert weten geven in The Maple bij onze vrienden van Zelzate ergens eind 2019. Janet is geboren in Richmond, Virginia en is één van Amerika’s top slide gitaristen. Ze mixt blues, folk en country en heeft ondertussen al een negental kwalitatieve cd’s weten af te leveren. We krijgen dus een mix van blues en country, verweven met de stevige bluesrock van Black.

Dit zou als afsluiter het nodige vuurwerk moeten geven. En dat werd het ook beginnend het knappe instrumentale ‘Alabama Flamenco’  op de voet gevolgd door Neals versie van ‘If I Had Possession Over Judgement Day’. Sterke start mijn gedacht, wie al dacht aan inslapen mocht die gedachten opbergen en was onmiddellijk weer klaar wakker. Janet mocht haar duit in de zak doen met een knappe ‘Black Bayou’ en ‘So Bad’. Iedereen kon genieten van beider gitaarspel. Ondertussen stond Abdel als een Egyptische sfinx zijn baslijnen te nemen en de jonge Goes, roffelde als een bezetene, een complete metronoom en op dit moment waarschijnlijk één van de beste drummers welke ons land rijk is. En dat is niet overdreven. Man, wat een talent heeft die gast !

Met ‘Jail Of San Antone’ vertelde Neal zijn wedervaren met de lokale sheriff en zijn verblijf in de plaatselijke nor, waarna we mochten eten van ‘Daily Bread’. Dan serveerde de band ons een juweel van een instrumentaal. Een mengeling van country, rock en blues aan zo’n snelheid gespeeld, dat je Neal’s vingers bijna niet kon volgen op de nek van zijn gitaar. Iedereen paf! Janet bracht ons nog het heel mooie ‘Tell Mama’ en ‘Green Bean’ en dan werd ‘Who Do You Love’ ingezet. Ondertussen zag ik Geert De Block al onrustig ronddraaien en bij navraag bleek dat er een buur de politie er had bij geroepen voor nachtlawaai, wat betekende dat dit het laatste nummer werd. Verdraagzaamheid is in deze tijden ver te zoeken. Dan u wel “buurman” om dit optreden te verkloten. Al bij al hadden wij een geweldige set gezien en hadden wij volop kunnen genieten. Knaller van een afsluiter als je het mij vraagt.

Gelukkig hoefde ik voor eens niet te ver rijden om thuis te raken. Dit was een zeer goede editie met 5 bands die het beste van zichzelf hebben gegeven. Muzikaal zat alles wel snor het enige dat niet deugde was de klank want die was abominabel op sommige momenten, iets om mee te nemen naar de volgende editie. Voor de rest niets dan lof voor de organisatie, zoals ze zeggen : klein maar fijn. Dit legt echter de lat wel hoog voor volgende jaar. Maar de mannen kennende heb ik daar alle vertrouwen in. See you guys !!!

Marcel